Amandus komt uit dezelfde familiestal als Gertrudis. Eerst leefde hij als kluizenaar in de omgeving van Nantes en was hier vooral bekend omdat hij een slang zou hebben verdreven door een kruisteken te maken. Hij maakte een pelgrimstocht naar Rome, maar omdat Amandus kritiek had op de geile lusten van koning Dagobert, werd Amandus door de koning verbannen.
Door de paus werd Amandus in 635 naar Vlaanderen uitgezonden om daar als missiebisschop te gaan werken. Daartoe stichtte Amandus tal van kloosters en kerken, vaak gewijd aan Petrus. Bekeren van volksstammen ging onder dwang en begeleiding van een militaire escorte. Soms brak tijdens zo'n massadoop gewoon een volksopstand uit en bleef Amandus weinig anders over dan de vlucht. Maar hij kwam vaak weer terug. Amandus werd in 647 uitgeroepen tot bisschop van Maastricht, maar gaf deze functie in 649 weer op omdat hij zich gekooid voelde. Amandus trok zich terug in een door hemzelf gesticht klooster, de Elno abdij te Doornik en stierf volgens sommige bronnen op 6 februari 678 of in 679.
Heiligen worden doorgaans vereerd op de dag van hun overlijden, de hemelse geboorte. En hier zien we een discrepantie in de verering. Sommige auteurs en de kerkelijke Heiligen kalender zetten Amandus op 6 februari, waar hij in het Bisdom Breda nog herdacht wordt. Andere auteurs plaatsen zijn dag 13 februari, en dit ligt weer in lijn met spreuk die voor vandaag bekend is.
Ondertussen is was verering aan sterke erosie onderhevig, al viel er tijdens de Contrareformatie wel weer een herleving te bespeuren. Dat Amandus niet in de Heilige doofpot terecht gekomen is komt waarschijnlijk eerder omdat alle Petruskerken zich erop beroepen dat Amandus hun kerk gesticht zou hebben, dan uit de harten van de christenen.